อันนี้จริงเลยย
ยิ่งเด็กรู้เรื่องมากขึ้น เรายิ...

อันนี้จริงเลยย
ยิ่งเด็กรู้เรื่องมากขึ้น เรายิ่งต้องพูดให้น้อยลง
นุชจะบอกกับมะลิตลอดว่า “อย่าห้าม” ริสา มะลิมักจะติดว่า “ริสา อย่า...อย่า...” นุชมองว่า เค้าเริ่มถึงวัยที่เค้าสามารถคิดเองได้แล้ว เราควรปล่อยให้เค้าคิดเองว่าอะไรควรหรือไม่ควร

ตอนนี้นุชมักจะปล่อยให้ริสาทำอะไรไป ถ้ามันไม่กระทบคนอื่น หรือเสียมารยาท หรืออะไรที่เสียหาย

• เค้าอยากวิ่งลงเนิน....ปล่อยให้เค้าวิ่งไป (ถึงแม้กลัวลูกจะล้มกลิ้งไม่เป็นท่า) แต่ก็ต้องให้เค้าเรียนรู้ว่าถ้าวิ่งไม่ระวังเค้าตะหกล้มและเจ็บตัวเอง
• เค้าจะทำเลอะ เละเทะ ขนาดไหน....ปล่อยให้เค้าทำไป (มันคงมีแต่เราที่ห้ามเลอะเพราะขร้เกียจเก็บแต่สำหรับนุช ตามสบายเลย)
และถ้าจะต้องห้ามจริงๆ เหตุผลก็ต้องตามมาค่ะ ห้ามเพราะอะไร ไม่ควรทำเพราะอะไร ให้เค้าคิดเอง บางทีอยากให้เค้ามากินข้าวถึงเวลาแล้ว การที่เราพูดบ่อยๆว่า “มากินข้าวได้แล้ว หรือ ไปนั่งที่โต๊ะได้แล้วลูก” พูดบ่อยๆขึ้น ความหงุดหงิดก็จะตามมา ความคิดจะเป็นลบและว่า “ทำไมลูกดิ้อพูดไม่ฟัง” ลองเปลี่ยนป็น
- step 1 : ได้เวลากินข้าวแล้ว ไปกินข้าวกันน้า
- step 2 : (ถ้าลูกยังไม่ยอมมา) พูดด้วยเสียงนิ่งๆ พร้อมกับไปรอเค้าที่โต๊ะ “ลูกรู้ใช่มั้ยว่านี่เวลากินข้าว พร้อมเมื่อไหร่ก็เดินมานะ แม่รอตรงนี้” แล้วเราก็รอ สักพักถ้าเค้าคิดได้เค้าก็เดินตามมาเอง (สำหรับริสาได้ผลนะคะ)

ซึ่งพอทำไปเรื่อยๆ เราจะรู้สึกว่าเราชิวขึ้นเยอะ มันอาจจะไม่ได้ผลในช่วงแรกๆ เค้าก็อยากเล่นอยากทำอะไรตามประสาวัยเด็ก แต่พอเค้าคิด ประมวลผลได้ มันก็จะคุยกันรู้เรื่องขึ้น

“ลูกเยอะแล้ว แม่ก็อย่าเยอะ”
ทำใจร่มๆ ปล่อยๆเค้าบ้าง และฝึกให้เค้าคิดให้เป็น

ริสา 2 ขวบ 8 เดือน

---